gösteriyi sever insanlar.
ağlatan, güldüren,
seyirciyi kendi yoksul teknesinden indirip
bir kralın, bir kâşifin
ya da düzme bir peygamberin
gemisine bindiren
ve dalgaların üzerinde gezdiren
oyunları sever insanlar.

düşünmeye vakitleri yoktur çünkü çoğunun,
düşünmeye, keşfetmeye, oyunlar yaratmaya,
ve sonra kendileri seçmeye
oyunda rollerini…

onların yerine bunu yapacak
akıllı, hünerli oyun kurucular arar gözleri.
bunun için dolar taşar panayır,
bunun için vardır sirkler, çadır tiyatroları.
insanları bir arada ve dalgaların üstünde
tutar çünkü, gösteri.

eğlendirir, avutur, ölümü unutturur onlara.
kendi eskimiş yüzlerinden,
kendi benlik yüklerinden kurtarır,
içlerine düşen kurtlardan, kurtçuklardan
ve beyindeki çıtırtılarından onların…

biri çıkar, bir oyuncu  -  kral, bilge,
ya da peygamber kığında bir şaman -
oyunu lokmalara böler ve dağıtır,
gerçeği lokmlara böler ve dağıtır,
insanı lokmalara böler ve dağıtır seyircilere.

biri çıkar – tiyatro çadırını
cennetin yolu üzerinde, kavşakta kuruverir
ve büyücü kazanı gibi fokurdayan bir sesle
başlar hıçkırıp ağlamaya.
ağlarken de arada gözucuyla göz atar kameraya.

ağlar, ağlar ve ağlatır müminleri,
sahneyi unutturur, oyunu unutturur,
sonra kutsalı böler ve dağıtır,
inancı böler ve dağıtır,
dünyayı ve ahreti böler böler
ve dağıtır şakirtlerine.

onlar da, cehennemden bir parsa mı
cennetten armağan mı, sormadan,
alırlar bu incikli boncuklu,
salyalı, köpüklü yürek burkuntusunu
ve evlerine, işlerine dönerler.

işten güçten vakitleri yoktur çünkü onların,
çoluktan, çocuktan,
hayatın ve ölümün hesabını
günübirlik açmaktan, kapamaktan
vakitleri yoktur sormaya,
düşünmeye, yaratmaya
ve Tanrı’ya çıraklık yapmaya.

Tanrı’nın dilini çözmeye,
O’nun yere, göğe ve kitab’a yazdıklarını
kendi gözleriyle okuyup anlamaya,
sonra kendi repliklerini söylemeye,
sonra, Tanrı’ya  götüren yolda
kendi türkülerini çığırmaya… 

CAHİT KOYTAK