İbn Abbas dedi ki: “Bişr diye anılan, münafıklardan bir kimse ile Yahudi arasında bir anlaşmazlık vardı. Yahudi; “Haydi gel seninle Muhammed (s.a.v)’e gidelim” dediği halde münafık olan da “Hayır, Ka’b b. Eşref’e gidelim” dedi. İşte Yüce Allah’ın “tağut” yani, “tuğyan eden” kimse adını verdiği kişi budur. Ancak yahudi , Resulullah (s.a.v)’den başkasının hükmüne başvurmayı kabul etmedi. Münafık, durumu görünce, onunla beraber Resulullah (s.a.v)’in yanına vardı. Resulullah (s.a.v) yahudinin lehine hüküm verdi. Resulullah (s.a.v)’in yanından çıktıkları vakit münafık; “Ben bu hükme razı değilim. Haydi, seninle Ebu Bekir (r.a)’e gidelim” Dedi. Ebu Bekir (r.a)’de yahudinin lehine hüküm verdi. Yine münafık buna razı gelmedi. Bunu da Zeccac zikretmiştir. Bu sefer de dedi ki; “Haydi seninle Ömer (r.a)’e gidelim. Bunun üzerine Ömer (r.a)’e gittiler. Yahudi dedi ki; “Biz önce Resulullah (s.a.v)’e gittik, sonra Ebu Bekir (r.a)’e gittik. Fakat bir türlü razı olmadı.” Hz. Ömer (r.a) münafık olan kişiye; “Bu durum dediği gibi midir?” diye sordu. Münafık; “evet” diyince, Ömer (r.a); “Ben yanınıza çıkıp gelinceye kadar burada durunuz” dedi. İçeri girdi, kılıcını alıp çıktıktan sonra ölünceye kadar kılıcıyla, münafığa vurmaya devam ve dedi ki; “İşte ben Allah (c.c)’ın ve Resulü (s.a.v)’nün hükmüne razı olmayan kimsenin aleyhine bu şekilde hüküm veririm.” Yahudi ise kaçıp gitti ve bu Ayet-i Kerime nazil oldu. Cebrail (a.s) de Resulullah (s.a.v)’e nazil olup şöyle dedi; “Şüphe yok ki Ömer (r.a) hak ile batılın arasını fark etti” (bir birinden ayırdı). Bundan dolayı ona “Faruk” adı verildi. İşte “… tam bir teslimiyetle teslim olmadıkça iman etmiş olmazlar.” Buyruğuna kadar olan bütün ayetler bunun hakkında nazil olmuştur.”