Insanoglu, kendi düsüncesine uyanlarla diyalog ve iletisim kurmayi arzu eder...dogru mudur yoksa eksik kalan yönü var midir, düsünmez...ayni inanci ve düsünceyi paylasmiyorsa, onunla paylasabilecegim bir mesele yoktur diye geri cekilmeyi yegler...

Kaldi ki, en basarili insanlar, kendi düsüncelerine zit olan düsünce ve ve fikirlere yer vererek ileri gitmislerdir zira zitliklar gelistirmeyi beraberinde getirir...

„Benim gibi düsünmüyorsun, bizden degilsin“, bu tutum dislanmayi beraberinde getiriyor...Ötekilestirmek, kaale almamak, kücümsemek, kendini begenmislik ve gurur, nedense insanlara karsi önyargili yaklasimda bulunmayi sagliyor...

Ortak noktamiz var midir, acaba paylasabilecegimiz bir düsünce ve fikir üzerinde konusabilir miyiz zahmetine katlanilmadan, „bizden degil, benim  gibi düsünmüyor“ gerekceleri ile vazgecilebiliyor...

Meseleye bu sekilde yaklasan insanlarin, düsünsel ve fikirsel anlamda, dünyalari dardir, genis bir yelpaze icinde gezinemezler, ayni kaliplar icinde kalmaya mahkumdurlar...önyargi, fark etmeseler dahi, beyinlerinde rahatsiz edici bir olusumdur...bunu anlayabilmek ise ayni cercevede kalmaya kendini zorunlu hissedenler icin asla mümkün degildir... 

selam ve hrümetlerimle...